Narodziny Kosmity

Kosmita pojawił się nieco ponad dwa lata temu. Wstał rano z łóżka i choć wyglądał i mówił głosem, który znałam od dwunastu lat, brzmiał jak istota z innej planety. Nagle przestał lubić to, co lubił zawsze na śniadanie, muzyka, której słuchał stała się żałosna, a książki, które czytał z pogardliwym prychnięciem zakwalifikował jako "chłam dla maluchów".

Początkowo przyglądałam się temu przepoczwarzeniu ze spokojem i pobłażliwością - zima, brak światła, kolega chory - racjonalizowałam. No przecież piąta klasa podstawówki - jeszcze nie czas na bycie matką nastolatka.

Wkrótce na nosie pojawił się pierwszy pryszcz, w dzienniczku coraz więcej jedynek, a na zebraniu z rodzicami dowiedziałam się, że mój syn stawia pierwsze, na szczęście niezdarne kroki w fachu fałszerza rodzicielskich autografów.

Zrozumiałam, że Kosmita rozgościł się w naszym domu na dobre. Od tamtej pory próbuję nauczyć się kosmicznego języka. Wychodzi różnie. Porozumiewanie się z nastolatkiem to materia, która nie poddaje się prawom logiki, to cienki lód, który pęka pod naporem zbyt wielu słów i niekontrolowanych emocji.

Ile razy wydaje mi się, że już oswoiłam Kosmitę, wyłazi z niego dzika, nieokiełznana bestia. Choć Kosmita bywa też przymilnym stworzeniem, ma tysiące pomysłów, prowadzi egzystencjalne dysputy i żeluje włosy :)

Mam nadzieję, że z tego mojego pisania powstanie instrukcja obsługi Kosmity, choć zapewne każdy ma w domu egzemplarz unikatowy.